Teresa Remiszewska

Miała dwie starsze siostry i była wnuczką uznanego lekarza Andrzeja Chramca. W czasach II wojny światowej, mimo trudnych warunków, zdobywała wiedzę na tajnych kompletach, a po zakończeniu działań wojennych podjęła studia na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Po zawarciu związku małżeńskiego osiedliła się w Nowej Hucie w 1948 roku. Po rozwodzie w 1965 roku, powróciła do Gdyni, gdzie podjęła pracę w prestiżowych jacht klubach Stal oraz Gryf, a także w Stoczni im. Komuny Paryskiej.

W 1970 roku odbyła samotny rejs po Bałtyku na jachcie Zenit, którym przepłynęła dystans 690 mil. Za ten imponujący wyczyn przyznano jej III nagrodę „Rejs Roku”, co zaowocowało jej popularnością w żeglarskim środowisku. W 1972 roku wzięła udział w IV Transatlantyckich Regatach Samotnych żeglarzy OSTAR, wystartowawszy na jachcie Komodor. W ten sposób stała się czwartą kobietą w historii, która samotnie przebyła Atlantyk, osiągając czas 57 dni, 3 godziny i 18 minut. Swoje doświadczenia oceaniczne opisała w książce „Z goryczy soli moja radość”, która doczekała się wznowienia w 2019 roku dzięki Wydawnictwu "Bernardinum".

Po powrocie do kraju, Teresa wyszła za mąż za Jerzego Damsza, ostatniego dowódcę 307 Dywizjonu Myśliwców Nocnych w Anglii. Niestety, jego powrót do Polski wywołał podejrzenia o szpiegostwo, co zablokowało jej plany na pierwszy samotny rejs dookoła świata. Na przełomie lat 70. i 80. była aktywna w redakcji pisma Żagle i jachting motorowy, a także uczestniczyła w działalności NSZZ „Solidarność”.

W obliczu stanu wojennego, w 1982 roku, Teresa padła ofiarą represji, została aresztowana, a jej sprawa, po wcześniejszym zatrzymaniu, została ostatecznie umorzona w 1983 roku. Niemniej jednak, przyczyniła się do polskiego podziemia, tłumacząc prace Normana Daviesa „Orzeł biały, czerwona gwiazda” pod pseudonimem Urszula Karpińska.

Teresa Remiszewska była honorowana w różnorodny sposób: jej imię zostało zapisane w Panteonie Gdyni, uhonorowano ją ulicami w Gdyni i Międzychodzie, a także przyznano Gwiazdę w Alei Zasłużonych Ludzi Morza w Rewie oraz tablicę w Alei Żeglarstwa Polskiego, znajdującą się w Basenie im. Mariusza Zaruskiego w Gdyni. Ostatecznie, została pochowana na cmentarzu komunalnym w Sopocie (kwatera N4-19-14).