Stanisław Wrembel, urodzony 30 marca 1897 roku w Międzychodzie, pozostaje w pamięci jako jeden z odważnych chorążych pilotów Wojska Polskiego. Jego życie było wypełnione heroizmami, a jego doświadczenia obejmowały wiele ważnych wydarzeń historycznych.
Wèmber wziął udział w I wojnie światowej, powstaniu wielkopolskim, wojnie polsko-bolszewickiej oraz II wojnie światowej, co czyni go nie tylko żołnierzem, ale także świadkiem kluczowych momentów w historii Polski. Jego odwaga i determinacja zostały uhonorowane przyznaniem mu Krzyża Srebrnego Virtuti Militari, co podkreśla jego zasługi dla ojczyzny.
Wspomnienia o Stanisławie Wremblu będą zawsze żywe w sercu tych, którzy czczą pamięć tych, którzy walczyli o wolność Polski.
Życiorys
Stanisław Wrembel przyszedł na świat w Międzychodzie, w miłującej rodzinie Jana i Józefy z Kasprowiaków. W czerwcu 1916 roku, znacznie wcześniej przed zakończeniem I wojny światowej, został powołany do niemieckiej armii. W ramach swoich obowiązków przydzielono go do Flieger Ersatz Abteilung 4 w Poznaniu, gdzie rozpoczął szkolenie pilotażowe, które miał przyjemność ukończyć w 1917 roku. Z czasem jego drogi zaprowadziły go do szkoły dla obserwatorów.
W czasie swojej służby wojskowej Wrembel aktywnie działali w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej, a 15 października 1918 roku zdezerterował z cesarskiej armii. Po zakończeniu działań wojennych przyłączył się do powstania wielkopolskiego, gdzie pilotując zdobyte na Stacji Ławica samoloty, atakował oddziały Grenzschutzu.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Wrembel zgłosił swoją gotowość do służby w nowo odrodzonym Wojsku Polskim. Został przydzielony do 3 Wielkopolskiej eskadry lotniczej (3 Wel) i brał udział w działaniach na Froncie Wielkopolski, zwłaszcza w rejonie Jarocina, gdzie wykonywał zarówno loty rozpoznawcze, jak i propagandowe. W czerwcu 1919 roku, będąc w załodze z sierż. Marianem Skorzyńskim, doznał zestrzelenia, ale zdołał uniknąć niewoli i powrócić do macierzystej jednostki.
Jako pilot 3 Wel, 5 lipca 1919 roku, wyruszył na front wojny polsko-bolszewickiej, gdzie brał udział w wielu lotach bojowych, zarówno na Froncie Ukraińskim, jak i Litewsko–Białoruskim. W dniach 21-24 marca 1920 roku, wykonywał misje rozpoznawcze dla 2 Dywizji Piechoty Legionów. W dniu 13 kwietnia, wspólnie z plut. pil. Władysławem Bartkowiakiem, próbował przechwycić nieprzyjacielski samolot w okolicach Borysowa. Ich zadania obejmowały także rozpoznanie aktywności na liniach kolejowych oraz fotografowanie dworca kolejowego w Krupkach oraz balonu obserwacyjnego w pobliżu tej lokalizacji. 14 kwietnia wykrył wzmożony ruch na stacji kolejowej Sławnoje, gdzie zauważył również balon obserwacyjny wroga. Niestety, od połowy kwietnia stan jego zdrowia zmusił go do zaprzestania latania bojowego.
Stanisław Wrembel nie ograniczał się jednak jedynie do misji rozpoznawczych. W czasie wojny wykonywał także loty szturmowe, podczas których atakował oddziały Armii Czerwonej z niskiego pułapu, często w trudnych warunkach pogodowych i na samolotach technicznie niesprawnych. Jego doświadczenie zaowocowało 17 lotami bojowymi, które trwały łącznie 27 godzin.
Po zakończeniu działań wojennych, pozostając w szeregach Wojska Polskiego, Wrembel był przydzielony do 3 pułku lotniczego. W 1921 roku miał stopień podchorążego, a do 1928 roku awansował do rangi starszego sierżanta. 26 stycznia 1922 roku minister spraw wojskowych przyznał mu tytuł pilota oraz odznakę na czas służby w Wojskach Lotniczych.
W sierpniu 1923 roku zdobył nagrodę za celność bombardowania w lotniczym konkursie zorganizowanym przez Aeroklub Poznański. Z kolei w czerwcu 1925 roku, podczas II Wszechpolskiego Konkursu Szybowców w Gdyni, pilotował szybowiec Miś, który zdobył trzy nagrody: za najdłuższy czas lotu (65 sekund), za łączną ilość oraz czas lotów (26 lotów trwających 15 minut i 55 sekund), a także za najdłuższy czas lotu przy najsłabszym wietrze (22 sekundy). Za te osiągnięcia Wrembel otrzymał 2000 złotych, puchar Polskiego Automobilklubu oraz motocykl.
Jako weteran wojny polsko-bolszewickiej, Wrembel stał się reprezentantem kadry podoficerskiej 3 pułku, co zaowocowało powierzaniem mu honorowych funkcji, takich jak przewodzenie komitetowi organizacyjnemu pułkowego balu w styczniu 1937 roku. Krótko przed wybuchem II wojny światowej został emerytowany, ale w dniu 1 września 1939 roku zgłosił się ochotniczo do służby, otrzymując przydział do 3 Bazy Lotniczej, z którą brał udział w kampanii wrześniowej.
Podczas okupacji Wrembel ukrywał się w Generalnym Gubernatorstwie, a w Dęblinie nawiązał kontakt z Armią Krajową. Po wojnie rozpoczął pracę w Aeroklubie Poznańskim, pełniąc funkcję wiceprezesa. Był współzałożycielem Koła Seniorów przy Aeroklubie oraz członkiem PZPR. 1 lipca 1962 roku przeszedł na emeryturę.
Stanisław Wrembel zmarł 27 września 1970 roku. Jego ostatni spoczynek znajduje się na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu, w kwaterze Va, rząd 1, miejsce 32.
Ordery i odznaczenia
Stanisław Wrembel, jako osoba o wybitnych osiągnięciach wojskowych, został uhonorowany szeregiem odznaczeń, które świadczą o jego zasługach.
- Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 8106 – przyznany 27 lipca 1922,
- Krzyż Walecznych – przyznany po raz pierwszy 23 listopada 1921,
- Polowa Odznaka Pilota nr 72 – nadana 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”,
- Brązowy Krzyż Zasługi,
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – przyznany 6 grudnia 1957,
- Śląski Krzyż Powstańczy.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Janusz Nawrot | Manuel Joël | Zygmunt Unrug | Wiktor Kinecki | Eugeniusz Biesiadka | Teresa Remiszewska | Hermann Tietz | Jan Daniel JanockiOceń: Stanisław Wrembel